در ایران باستان سال دارای 12 ماه 30 روزه بوده و هر یک از این
روزها نام ویژه ای داشته است. رسم بر این بود که هرگاه نام روز با
نام ماه برابرمی شد آن را جشن می گرفتند و برای نامیدن جشن از نام
ماه با پسوند"گان" استفاده می کردند.
30 نام برای 30 روز هر ماه زرتشتی :
1-اورمَزد 2-وَهمَن 3- اَردیبهشت 4-شهریور 5-سپَندارمَذ 6-خورداد
7-اَمرداد 8-دی بآذر 9- آذر10-آبان 11-خور 12-ماه 13-تیر
14- گوش 15- دی بمهر 16-مهر 17-سروش 18-رَشن
19-فروردین 20-ِورَهرام 21-رام 22-باد 23-دی بدین 24-دین
25-اَرد 26-اَشتاد 27-آسمان 28-زامیاد 29-مانتره سپند 30-اَنارام
نام 5 روز آخر سال: اَهنوَد- اُشتَوَد- سپَنتَمَد- وهوخشَترَ- وهیشتوایش
جشن اسفندگان :
روز پنجم از ماه دوازدهم سال است (مطابق با 29 بهمن کنونی).
این واژه با معنی "سازگاری ، فروتنی و بردباری نیک " است .
در شکل معنوی ومینوی اش نماد بردباری و سازگاری اهورامزداست
و در جهان مادی وخاکی نگهبانی زمین به وی سپرده شده است. این
جشن همراه با آداب ورسوم و تشریفاتی ویژه برگزار می شد. این
جشن ویژه زنان بوده و به مناسبت تجلیل و بزرگداشت شان برپا
می گشت. اسفند (سپندارمذ) ایزد موکل بر زمین و ایزد حامی و
نگاهبان زنان شوهر دوست و پارسا و درست کار بوده و به همین
مناسبت این روز، عید زنان قرار داشت وجشن "مزد گیران"
نامگذاری شده و مردان جهت قدردانی ، پاداشی به شکل هدایا به
همسرشان می دادند.